Onze greeptas met prachtige recensies deze week omvat Robert Rubsam op Donald Niedekker Vreemde en perfect account van de permafrostNina Allan op Catherine Lacey’s Het boek MöbiusCarolina A. Miranda op Greg Grandin’s Amerika, AméricaCrispin lang op André Aciman Kamer op zeeen Elvia Wilk op Marlen Haushofer’s Dood Stella.
Uitgebracht door boektekens, verlicht Hub’s huis voor boekrecensies.
*
“Just remember that death, as Nick Cave sings, is not the end—not in this novel, at least. With his body preserved, the narrator’s consciousness is set free. Guided by a Samoyed shaman, he roams back to his childhood, expounds on his dislike of the ocean, tells of a polar bear who wintered many years by his side, and narrates the life of the preacher and cartographer Petrus Plancius, whose incorrect map led the Dichter en zijn bemanning voor hun dood.
Dit proces is spiritueel, ja, maar ook geologisch. Eeuwen van geschiedenis en incident hebben lukraak verzameld bovenop de bevroren psyche van onze verteller, een proces dat ‘de sedimenten van het geheugen kan doorbladeren naar vroegere tijden, het oude samenvoegen met de nieuwe,’ en leidt tot een roman die bevrijd is van de verwaarloosbare zorgen over plotten, karakter en tijdelijke lineariteit. In plaats van de rationele kroniek van een wetenschappelijke ontdekkingsreiziger, presenteert Niedekker ons een mozaïek, een reeks door elkaar gegooide anekdotes, reflecties, grappen en visioenen die beginnen met het tijdperk van ontdekking en diep eindigen in het antropoceen, wanneer de permafrost te ontdooien is en ‘voor altijd niet meer is.’
…
“In plaats van de geïsoleerde persoon van de moderne roman, is Niedekker op zoek naar een niet-dualistisch perspectief waarin er geen echte scheiding is tussen de ‘één’ van de verteller en de ‘all’ van de wereld. Zijn dichter is zowel een langdeurige Nederlandse aanraking als een conduit voor een array van individuele en collectieve ervaringen, een vloeistof perspectief die breed is zonder de chummy van de chummy van de centrale stem. ‘
–Robert rubsam op Donald Niedekker Vreemde en perfect account van de permafrost ((The Washington Post))
“Haar scheiding volgen en net voor de publicatie van haar baanbrekende roman Schetsen (2014), Rachel Cusk sprak over haar uiteenvallen met traditionele verhalende fictie, waarin hij opmerkte dat ‘als je eenmaal voldoende hebt geleden, John en Jane verzinnen en ze dingen samen laten doen lijkt volkomen belachelijk.’ Lacey’s positie lijkt minder absolutistisch. Het boek Möbius verwerpt het idee van fictie niet zozeer als aantonen hoe fictie en non -fictie in constante dialoog zijn, hoe elk nooit helemaal is wat het zegt het is. Net zoals vervormde echo’s van het memoires zijn te vinden in de fictieve helft – het sijpelende bloed van naast de deur; Het toevallige verdrinking van het jonge paar – dus de scènes die ogenschijnlijk waar zijn, moeten tot op zekere hoogte fictie zijn, de samengestelde herinneringen aan een subjectieve verteller.
In een van de meest arresterende sequenties in het autofiction -gedeelte bezoekt de verteller een psychische in Mexico, Michal, die aanbiedt haar te ontdoen van ‘entiteiten’ die haar herstel belemmeren. Lacey is normaal gesproken niet een voorstander van dergelijke esoterische praktijken, maar ze is vastbesloten om uit haar comfortzone te stappen, om de wereld te arresteren vanuit een alternatief uitkijkpunt.
…
“Op één niveau tenminste, kan het exorcisme worden gezien als een weergave van de creatieve disjunctuur die Catherine Lacey onderzoekt. ‘Wat ik denk dat ik doe als ik een roman schrijf en wat ik later realiseer dat ik heb gedaan, is zo uit synchronisatie dat ik herhaaldelijk geschokt was en soms benadrukte hoe ik mezelf opnieuw heb gekruist. Dystopisch of vreemd. Het boek Möbius Fungeert als een breuk en hervorming van die eerdere realiteiten – lezers zullen de belangrijke inzet van een hamer en een koevoet in beide secties opmerken. Het is ook een bewegende documentaire van persoonlijk verlies, een meditatie over de kwetsbaarheid van identiteit en een kritiek op de strijd waarmee vrouwen nog steeds worden geconfronteerd met gehoord. ”
–Nina Allan op Catherine Lacey’s Het boek Möbius ((Times literair supplement))
“Het regime van Trump maakt de komst van het ambitieuze nieuwe boek van de historicus Greg Grandin, Amerika, América: A New History of the New Worldongelooflijk actueel. Zijn vorige, Pulitzer-winnende boek, Het einde van de mythelegde in opleiding hoe het Amerikaanse expansionisme plaats maakte voor het isolationisme van de grensmuur van het Trump-tijdperk. In Amerika, Américahij breidt het frame uit. Meer dan 768 pagina’s geeft Grandin ons het vegen van de geschiedenis: het bloedvergieten van kolonisatie, de bewegingen voor onafhankelijkheid, manifeste lot in de VS en Caudillo -heerschappij in Latijns -Amerika, een paar wereldoorlogen, de Koude Oorlog en de groeiende polarisatie van de 21e eeuw.
…
“Hoewel dergelijke bloederige verhalen het verhaal duwen, wat maakt América, Amerika Instructie is de focus van Grandin op de manier waarop Latijns -Amerikaanse denkers hebben bepleit voor belangrijke sociale rechten van de basis van hun republieken. Om te beginnen waren veel vroege onafhankelijkheidsbewegingen in Latijns -Amerika gekoppeld aan de afschaffing van de slavernij – met name in Haïti. De Zuid -Amerikaanse bevrijdingsleider Simón Bolívar emancipeerde de slavenarbeiders die aan het landgoed van zijn familie werkten – in tegenstelling tot George Washington en Thomas Jefferson. Bovendien gingen de constituties van veel Spaanstalige republieken verder dan het vastleggen van individuele rechten, en bood ook bescherming aan El Bien Común de la Sociedad (‘Het algemeen belang van de samenleving’).
…
“Grandin’s verhaal verhoogt het idee van Latijns -Amerika als eeuwigdurend slachtoffer, in plaats daarvan een traditie van leiders die consequent hebben gevochten voor het sociale goed. Een bijzonder verhelderende hoofdstuk volgt de manier waarop bevrijdingstheologie, marxistische economische theorie, en Latijns -Amerikaanse literatuur in de jaren zestig samenkwamen om ‘de implementeerbare manieren te articuleren’ de ongrijpbare manieren, dictators, landlords, landlords, landlords, landlords, landlords, landlanden, landlords, landlords, landlords, landlords, landlords, landlords, landlords, landlords, landlords, en vreemde kapitaal, landlords, landlords, landlords, landlords, landlords, en vreemde kapitaal, en in het kader van hun regel. ‘ Grandin betoogt dat dit ‘een periode van zo’n intense intellectuele vitaliteit was, het moet als gelijk worden beschouwd aan de Europese verlichting’. “
–Carolina A. Miranda op Greg Grandin’s Amerika, América: A New History of the New World ((De Atlantische Oceaan))
“Elke roman is een soort fantasie, maar sommigen dienen verschillende doelen dan andere. Aciman’s ficties, gescheiden zoals ze zijn van een bredere sociale context, zijn duidelijk adolescent, omhullend in een warme mist in een warme mist van schoongemaakte angst en ik wil het ook Degene die ik hou, zal niet van me houden. Ego’s van de onervaren, die hen voldoende hoop geven, of het nu gaat om hun geluk of hun vermogen om slecht fortuin te esthetiseren, om door te gaan in de onzekere toekomst.
…
“Kustelen op het succes van Bel me bij je naamAciman lijkt tevreden te zijn om in dit soort pittoreske mijmeries te loien. In de handen van een interessantere proza-stylist zou het meanderen kunnen werken, maar de zinnen zijn net zo pannenkoek-flat als de plots. (Hoe minder gezegd hoe beter over Marianade derde novelle in de collectie, waarin we de eindeloze stroom van bewustzijn binnenkomen van een vrouw in niet -gerecipeerde liefde met een man die ze ontmoet op een academie in Guess Welk land.) Lees zijn recente fictie, men zou zich kunnen scherpen in de weg in de weg in de manier van een strandrestaurant om dat te ontdekken, omdat de uitzicht is, het eten van de voeten die bijna in de weg zijn, het eten is dat bijna in de weg is, het is om te ontdekken dat de uitzicht bijna in de weg is die bijna in de weg is die bijna in de weg is die bijna in de weg is die bijna in de weg is, die bijna in de weg is.
…
“Aciman lijkt te geloven dat de fantasie van Italië, en van al het andere, beter is dan het echte ding. Het sentiment is niet zo verkeerd als het onvolledig is. In fantasie oefenen we meer controle uit dan we doen wanneer onze visioenen botsen met het ongemakkelijke feit van het bestaan van andere mensen. werd herinnerd aan het saaie gevoel dat men tegen het einde van een vakantie komt, de antsy -vastberadenheid om terug te komen in de actie van het alledaagse.
–Crispin lang op André Aciman’s Kamer op zee ((De schutter))
‘Een vrouw is vermoord. Niemand heeft haar vermoord. Hoe kan dit zijn? In de novelle van Marlen Haushofer Dood Stellade wereld zit vol met niet-moordmoordzaken die niettemin ter dood worden gebracht-letterlijk, zoals de titulaire Stella, of figuurlijk: door zo beperkt te zijn in hun sociale rollen dat ze dood op hun voeten zijn.
Oorspronkelijk gepubliceerd in Oostenrijk in 1958 onder de meer verdomde titel Wir töten stella (We Kill Stella) En nu levendig vertaald in het Engels door Shaun Whiteside, vraagt het boek of een omstander net zo schuldig is als een dader – of of dat onderscheid überhaupt geldt. Schaarse maar toch niet sparend, het is een meeslepende, genadeloze fabel van schuld, schaamte en consequentie.
…
“Een persoon kan alleen zoveel tegenspraak houden voordat ze zichzelf vernietigt. Om deze reden kan ik niet anders dan lezen Stella Naast Ingeborg Bachmann’s Malina (1971), wiens laatste regel beroemd luidt: ‘Het was moord.’ Het slachtoffer hier is de verteller zelf, een vrouw die verdwijnt in een scheur in de muur, die geen manier heeft gevonden om te bestaan die niet is gedefinieerd in relatie tot mannen. Zelfs weerstand wordt gecoöpteerd en tegen haar gekeerd.
…
“In de Engelstalige wereld is Haushofer het best bekend om haar glorieuze, verwoestende De muur (1963), ook vertaald door Whiteside, over een naamloze vrouw, verwant aan Anna, alleen op het platteland en geschreven achter een onzichtbare barrière – geïsoleerd maar bevrijd van precies het type ‘game’ Anna is versleten door. Dat De muur Stel je de mogelijkheid van femme vrijheid voor door speculatieve fictie is des te opmerkelijker in vergelijking met wat zou kunnen worden gelezen als zijn prequel, een boek dat zo grimmig en zo verstikt is en dat voelt zo verontrustend echt. Stella Misschien een vertrekpunt voor Haushofer, maar het is een totaal, zelfveranderend project-ongeveer een totaal, zelfveranderende ondergang. “
–Elvia Wilk op Marlen Haushofer’s Dood Stella ((4Columns))
