Filmmaker Luca Guadagnino heeft de kijkers de afgelopen jaren vermaakt met tot nadenken stemmende projecten als Uitdagers, Vreemd En Noem mij bij uw naam. Dat wil hij ongetwijfeld nog een keer doen Na de jacht zoals het op de filmkalender van 2025 staat. Critici hebben de psychologische thriller gezien, en hoewel ze het erover eens zijn dat Julia Roberts een solide universiteitsprofessor is met een geheimzinnig verleden, zijn ze niet allemaal het eens met Guadagnino’s nieuwste film.
Julia Roberts schittert als Alma Imhoff, wiens beschermeling Maggie Resnick (Ayo Edebiri) Alma’s vriend en mede-Yale filosofieprofessor Hank Gibson (Andrew Garfield) beschuldigt van mishandeling. Dit leidt tot een duister geheim van haar eigen wederopstanding. In Den Bosch Cultuurstad’s recensie van Na de jachtzegt Sarah El-Mahmoud dat Luca Guadagnino weer een film heeft gemaakt die het gevoel geeft dat elk frame kunst is, en dat de acteurs de gelegenheid benutten. De inhoud ervan ontbreekt echter ernstig, en ze beoordeelt de film met 2,5 van de 5 sterren en schrijft:
‘De jacht’ waar de titel je in trekt, bestaat vrijwel niet. Het is tot op zekere hoogte spannend, totdat je beseft dat de hoeken waarin het verhaal je tegenkomt, oninteressant zijn, die niet alleen niet goed uitgewerkt aanvoelen, maar ook grotendeels zinloos blijken te zijn. Het ontbeert een echt perspectief op de kwestie van machtsdynamiek of het opheffen van cultuur, en dan belandt het op een middenweg door het aan het publiek over te dragen om te beslissen of het je voor de gek houdt door te denken dat het bedwelmender is dan het is, met welke conclusies je ook trekt.
Tomris Laffly van RogerEbert.com geeft de komende LGBTQ+-film 3 van de 4 sterren, waarbij hij zegt dat het script op slimme wijze de diepgang van het drietal hoofdpersonages langzaam onthult, wat ons betrokken houdt en hun betrouwbaarheid als vertellers in twijfel trekt. Het optreden van Julia Roberts is er één van Na de jacht’s grootste beloningen, zegt Laffly, en vervolgt:
Een andere beloning is de heldere afrekening van de film met een tijd waarin de meeste mensen het vermogen verloren om meerdere waarheden tegelijkertijd vast te houden. Daarin gaat After the Hunt, met een briljante epiloog, niet helemaal over de vraag of Hank schuldig is, of over het uitdagen of in diskrediet brengen van al het goede dat de #MeToo-beweging tot nu toe heeft bereikt. In plaats daarvan is het een film die ons ertoe aanzet betere, diepere denkers en beoordelaars te worden. Een evoluerende beweging die zo belangrijk en consequent is als #MeToo zou immers niets minder moeten eisen.
Nick Schager van de Daily Beast zegt dat filmliefhebbers dit moeten overslaan, ondanks dat hij het de beste prestatie van Julia Roberts in jaren noemt. Het is een ‘wannabe-gespreksstarter’, zegt Schager, die netelige kwesties introduceert, maar ze niet onderzoekt. De criticus concludeert:
Het wereldbeeld van After the Hunt is cynisch en de uitvoering ervan is ongelijkmatig en enerverend. Ondanks al het scherpe uitsnijden en de nette omlijsting kan Guadagnino er niet achter komen hoe hij het materiaal urgentie kan geven. Zelfs nu Alma’s situatie uit de hand loopt en haar ertoe wordt aangezet onverantwoorde maatregelen te nemen om met haar stress en pijn om te gaan, verdwijnt de film langzaam. Het is geweldig om te zien dat Roberts de kans krijgt om te schitteren, maar in de toekomst hoop je dat het in dienst staat van meer dan alleen een mooie, schamele provocatie.
David Rooney van THR zegt dat regisseur Luca Guadagnino en scenarioschrijver Nora Garrett ervan overtuigd lijken dat hun onderzoek naar machtsdynamiek, netelige ethiek en generatiekloof actueel is, maar eigenlijk behoorlijk achterhaald aanvoelt. De criticus schrijft:
Gezien het feit dat Guadagnino’s grootste sterke punten altijd een humanist, een sensualist en een gedurfde visuele stylist zijn geweest, is het verbijsterend wat hem naar materiaal trok dat zo dor intellectueel, grimmig en emotieloos was, ondanks de zware handel in trauma. Het lijkt bijna onwaarschijnlijk dat de begaafde filmmaker die ons zojuist het zinderende drijfvermogen van Challengers en de bedwelmende bedwelming van Queer gaf, zoiets stug en luchtigs zou kunnen afleveren.
Ryan Lattanzio van IndieWire is het daarmee eens, geeft het een C en zegt dat de ideeën uit een ander tijdperk lijken te zijn gerukt en in de kast zijn geslagen. Na de jacht zonder dat je eigenlijk iets te zeggen hebt. De criticus schrijft:
After the Hunt is uiteindelijk niet tegendraads genoeg. Het streeft naar morele ambiguïteit, maar eindigt aanvankelijk moreel grimmig, waarbij de kijker wordt verwend tegen ongemak in een laatste coda die aanvoelt als een geruststelling achteraf. Het doet me pijn om een film van Luca Guadagnino te verwijderen – hij is een van de beste filmmakers die ooit heeft gewerkt – maar After the Hunt is niet genoeg; de ideeën zijn uit een eerdere tijd gerukt en naar de onze omgezet met een grove dubbelzinnigheid over wat ze willen zeggen.
Na de jacht heeft slechts 44% behaald op Rotten Tomatoes, maar ondanks de problemen van critici met wat de film te zeggen heeft (als dat al het geval is), klinkt het alsof Julia Roberts, Ayo Edebiri en Andrew Garfield hun beste games hebben meegenomen.
Als dit er een is die u wilt bekijken, kunt u dat misschien nu doen. Na de jacht werd op 10 oktober in beperkte release geopend en zal met de brede release op vrijdag 17 oktober naar meer theaters worden uitgebreid.
