Charlie Sheen is de laatste tijd veel in het nieuws. Zijn documentaire, ook bekend als Charlie Sheenvorige maand gedropt als onderdeel van het tv-programma van 2025, en is momenteel beschikbaar om te bekijken met een Netflix-abonnement. Al dit gepraat over Sheen heeft me aan het denken gezet over totaal waanzinnige films waar ik absoluut dol op was toen ik een kind was. Navy SEAL’s. Het is een film die momenteel een zeer lage beoordeling van 15% heeft op Rotten Tomatoes, wat mij aan de ene kant niet verbaast, maar aan de andere kant… 15%? Dat is te laag als mijn goede herinneringen enig oordeel vormen. Ik moest het opnieuw bekijken om erachter te komen of ik gelijk had of dat RT dat was.
De film is net zo krankzinnig als ik het me herinner
Ik weet niet hoe ik deze film met een R-rating in de bioscoop heb kunnen zien toen hij uitkwam, omdat ik beslist te jong was. Helaas, de jaren ’90 waren een andere tijd, dus dat deed ik ook. Ik herinner me ook dat ik het minstens twee keer heb gehuurd, één keer alleen en één keer toen ik het gewoon aan vrienden moest laten zien. Bij ons was het een grote hit. De cast bestond uit sterren uit de jaren 80 en de actie was pure over-the-top waanzin uit de jaren 80.
Er waren een aantal acteurs die we kenden uit andere films waar we geen jonge tieners mee te maken hadden, zoals Bill Paxton en Rick Rossovich uit De terminator (hoewel je Rossovich misschien het beste kent als Slider in Toppistool), en Michael Biehn van beide De terminator En Buitenaardse wezens. Toen ik het opnieuw bekeek, realiseerde ik me dat Dennis Haysbert er ook in zit, die ik me niet herinnerde, maar die ik wel kende van een andere Charlie Sheen-klassieker van een jaar eerder, Hoofdklasse.
Voldoet het aan de hoge normen die ik als tiener stelde?
Opnieuw kijken Navy SEAL’s Afgelopen weekend met mijn Amazon Prime Video-abonnement kan ik vol vertrouwen zeggen dat het waarschijnlijk een lage beoordeling verdient op Rotten Tomatoes, maar het is beter dan de 15%. De Popcornmeter (gebruikersrecensies) schat de door Lewis Teague geregisseerde film op 43% en ja, dat lijkt mij ongeveer juist. Dat is het niet Ben-Hur door elke verbeeldingskracht, en het zal zeker niet op een lijst van de beste oorlogsfilms aller tijden staan, maar het is nog steeds een leuke, actievolle film die de actievibe uit de jaren 80 uitstraalt.
De personages zijn, zoals je zou verwachten, erg kartonnen en de plot is zinloos, maar dat is niet de reden waarom ik dit soort films kijk. Het is absoluut het soort film dat ik graag op een regenachtige zaterdagmiddag zet, als ik niet te veel over een film wil nadenken. Er is geen kritisch denken vereist, alleen een stel testosteron-aangedreven actiescènes en goedkope, citeerbare dialogen.
Op het einde, Navy SEAL’s zal nooit worden verward met een van de beste films uit de jaren negentig, maar dat betekent niet dat het je tijd niet waard is. Als je van films houdt zoals Roofdier of de Steven Seagal-klassieker uit dezelfde tijd, Onder belegeringmoet je deze film zeker eens bekijken.
