Dove president nu! Vertelt het verhaal van één turbulente week aan de Gallaudet University in Washington, DC, de enige instelling voor hoger onderwijs in de wereld die specifiek geschikt is voor dove en hard-ofhoor-studenten.
Het verhaal begint op een zondag in het voorjaar van 1988. De raad van bestuur had zojuist de zevende president van de universiteit gekozen, maar het studentenlichaam was ontzet. In zijn 124-jarige geschiedenis had Gallaudet nooit een dove president gehad, en velen hadden verwacht dat die zou veranderen. Twee van de drie finalisten voor de klus waren tenslotte doof.
Maar de raad van bestuur, geleid door Jane Spilman, koos voor de kandidaat voor het horen en de geschokte studenten barstten uit in woede.
Die zondagavond gingen ze de straat op en marcheerden naar het hotel van Spilman en eisten dat ze zichzelf uitlegt. Spilman sprak uiteindelijk met de menigte en maakte de zaken alleen maar erger.
De volgende dag sloten studenten de poorten op naar de campus, wat resulteerde in een impasse met beheerders en autoriteiten. De campus zou niet heropenen totdat de studenten de dove president kregen die ze eisten. Naarmate de week vorderde en de berichtgeving in toenemende wijze toeneemde, begon het Amerikaanse volk hun steun te geven aan de studenten.
De documentaire, die enkele gevallen van sterke taal bevat, bevat veel nieuwsbeelden uit 1988, met een paar korte re -enactments om de gaten in te vullen. Het richt zich primair op de vier student -leiders van het protest, die elk uitgebreide interviews geven. De film communiceert hun passie, hoewel kijkers sommigen van hen meer sympathiek zullen vinden dan anderen.
Het is op zichzelf een interessant verhaal, maar de film geeft ook een kijkje in de gecompliceerde attitudes binnen de dove gemeenschap. We horen over generatieverschuivingen bij dove mensen. Ons is verteld dat doofheid geen beperking of een probleem is om op te lossen. En we zien verrassende vooroordelen, omdat sommige dove mensen anderen ervan beschuldigen niet ‘doof genoeg’ te zijn.
