Een intercontinentale ballistische raket is op weg naar de Verenigde Staten en brengt vermoedelijk een kernkop met zich mee die een groot stedelijk centrum zal doen verdampen. Dat is de situatie in de politieke thriller van regisseur Kathryn Bigelow Een huis van dynamiet.
De actie in deze 112 minuten durende film speelt zich af in een aangrijpende twintig minuten, de tijd die verstrijkt tussen de detectie van de raket en de aankomst op zijn bestemming. Bigelow, die een Academy Award won voor de oorlogsfilm De pijnkluis (2008), laat de actie zich ontvouwen in drie bedrijven die deze spannende minuten vanuit drie verschillende perspectieven herhalen. Elke keer dat de gebeurtenissen zich herhalen, raakt het publiek beter bekend met de emotionele tol die de crisis eist.
De film begint in de Situation Room van het Witte Huis, waar Olivia Walker (Rebecca Ferguson) de wereldgebeurtenissen volgt. Ze begint haar dienst afgeleid omdat de koorts van haar zoontje is gestegen. Binnen enkele minuten maakt ze zich zorgen dat het land van haar zoon aan het einde van de dag niet meer zal bestaan. Vanuit de situatiekamer roept Walker de minister van Defensie, het Strategisch Commando, de NSA en uiteindelijk de president op, die op goede wil verschijnt wanneer de dreiging wordt gedetecteerd.
Er moeten twee urgente vragen worden beantwoord terwijl de minuten tot de impact aflopen. Ten eerste: is het Amerikaanse leger in staat de raket te stoppen? Ten tweede: wat moet de reactie van de regering op de aanval zijn?
Deze tweede vraag is vooral verontrustend omdat bewakingssystemen niet registreren wie de raket heeft gelanceerd. Het enige dat bekend is, is dat het ergens uit de Stille Oceaan vandaan kwam. Zijn het de Noord-Koreanen? De Russen? De Chinezen? Hoe kan de president een tegenaanval bevelen als hij er niet zeker van is wie verantwoordelijk is? Maar zou een gebrek aan reactie een teken zijn van zwakte bij onze vijanden en tot meer aanvallen leiden? Misschien zou de beste handelwijze zijn om onze eigen kernwapens te lanceren om de nucleaire capaciteiten van alle drie de landen te neutraliseren. Maar een dergelijke aanval zou de crisis doen escaleren en de doelwitten uitnodigen om onmiddellijk hun hele arsenaal te lanceren. Zoals een personage zegt, zijn de opties ‘overgave of zelfmoord’.
De afgelopen veertig jaar hebben we onszelf in slaap gesust door een nucleaire oorlog als ondenkbaar te beschouwen. Een huis van dynamiet is een verontrustende film omdat hij laat zien hoe denkbaar het ondenkbare werkelijk is. We hebben misschien plannen en onvoorziene omstandigheden, maar als iemand echt een kernbom zou lanceren, zouden de wereldleiders minder dan een half uur hebben om te reageren.
De personages in de film laten een scala aan reacties zien. Sommigen pleiten voor het onmiddellijk lanceren van een mondiale oorlog. Sommigen waarschuwen dat de inzet te hoog is en dat de VS helemaal niet moeten reageren. Sommigen concentreren zich erop ervoor te zorgen dat hun dierbaren ver verwijderd zijn van stedelijke centra.
De president is een van de laatste mensen die iets over de crisis te weten komt, maar hij is de enige die de reactie kan bepalen. Het publiek voelt de kwelling van zijn verantwoordelijkheid.
Een huis van dynamiet– beoordeeld als R voor taal – is geen feelgoodfilm. Het herinnert ons eraan dat niemand wint in een nucleaire oorlog. We hebben dat feit gebruikt om onszelf te troosten, in de overtuiging dat, aangezien een nucleaire oorlog geen winnaar kan hebben, niemand er een zou willen beginnen. Maar de film biedt een relevant voorbehoud: iemand die het spel al aan het verliezen is, zou kunnen besluiten dat hij de voorkeur geeft aan een wereld zonder winnaars. Het is een ontnuchterende en beangstigende gedachte.
