Als je een fan bent van bovennatuurlijke horrorfilms uit de jaren 60 en 70, dan weet je zeker dat je de grote drie al hebt gezien, namelijk De exorcist, Het OmenEn Het kindje van Rozemarijn. Er is echter nog een bovennatuurlijke horrorfilm uit die periode die je misschien nog niet hebt gezien, en dat is die uit 1977. De Sentinel.
Als je het nog nooit eerder hebt gezien, neem ik het je eerlijk gezegd niet kwalijk. Omdat anders De exorcist’s op en neer filmreeks, Het Omen en zijn eigen sequels en prequels), en Het kindje van Rozemarijn (met de naam van Roman Polanski eraan verbonden), De Sentinel heeft niet dezelfde bekendheid of fanbase.
Dat gezegd hebbende, als je een fan bent van het subgenre, heb ik eigenlijk wel zin De Sentinel is om een aantal redenen een must-watch (en ook een must-read, maar daar kom ik binnenkort op terug). Hier zijn er maar een paar.
De film gaat over een appartement dat ook een toegangspoort tot de hel is
Achter elke goede film schuilt meestal een goed boek, en… De Sentinel is geen uitzondering. Gebaseerd op de gelijknamige roman uit 1974, De Sentinel is zo’n fantastisch verhaal dat ik denk dat het zelfs beter is dan de nieuwe versie ervan De exorcist. En ja, ik ben bloedserieus.
Maar als het om de verfilming gaat? Nou…zo ver zou ik het niet willen noemen beter dan De exorcist. Dat gezegd hebbende, de plot van de film is vergelijkbaar met het boek. Alleen de uitvoering had wat verfijning kunnen gebruiken.
Het verhaal concentreert zich op een model genaamd Alison (Cristina Raines) die naar een brownstone-appartement verhuist waar slechts één andere huurder is, namelijk een blinde priester genaamd Father Halliran (John Carradine). Halliran staart de hele dag uit het raam, bijna alsof hij iets bewaakt (vandaar de titel). Als Alison eenmaal is ingetrokken, begint ze bizarre dromen te krijgen, en zodra andere mensen het appartement betrekken, worden de dingen nog vreemder.
Het verhaal wordt veel ingewikkelder dan dat (waar ik hierna op inga), maar het belangrijkste om te weten is dat de priester de wereld bewaakt tegen de poorten van de hel, die zich midden in het appartement zelf bevinden. Best cool, toch?
Het is net zo goed een mysterie als een horrorfilm
Het leuke van horrorfilms is dat ze soms ook dienst kunnen doen als mysteriefilms, zoals Se7enEn Ga weg (die ik allebei op een lijst van de beste horrorfilms aller tijden zou zetten). Welnu, er zitten ook een aantal mysteries achter De Sentinelwaarbij deze luiden: Wie is pater Halliran, zijn er echt huurders in het appartement, of heeft Alison ze alleen maar voor ogen, en welke rol heeft de katholieke kerk in dit gebouw?
Na verloop van tijd wordt alles onthuld, maar het mooie van dit verhaal is hoe het allemaal wordt uitgerold. We leren veel over de huurders, maar ook over het verleden van Alison, wat in het begin van de film niet helemaal duidelijk wordt.
Er is ook een ingewikkeld web waarbij de politie, de geestelijkheid en een kwaadaardige buurman, gespeeld door Burgess Meredith, betrokken zijn, waar ik binnenkort op in zal gaan, aangezien hij zijn eigen sectie verdient. Hoe dan ook, een groot deel van het mysterie verandert deze film in een psychologische horrorfilm (vergelijkbaar met Het kindje van Rozemarijn), omdat we beginnen te ontdekken dat veel van de vreemde gebeurtenissen toch niet zo willekeurig zijn.
Het culmineert allemaal in een intrigerend verhaal dat waarschijnlijk niet zo goed zou zijn als er niet ook een mysterie bij betrokken was.
Rocky en Batman Grote Burgess Meredith speelt een bizarre buurman
Wanneer ik het vermeld Batman’s The Penguin, er zijn waarschijnlijk twee beelden die in je hoofd opkomen: die van Danny DeVito Batman keert terugen die van Colin Farrell uit de HBO-serie (waarvan ik hoop dat er een seizoen 2 is… ook al denk ik niet dat Colin Farrell dat wenst). Maar weet je wie het eerst komt? Mijn verstand? Burgess Meredith, die in de jaren ’60 The Penguin speelde Batman serie.
Meredith speelde uiteraard ook Mickey uit de Rotsachtig serie, en echte kennen hem misschien van een van de beste De schemerzone afleveringen, “Time Enough at Last”,… en, eh, een van de raarste De schemerzone afleveringen, “Mr. Dingle, de sterke”. Dit alles wil zeggen dat Meredith een heel interessante carrière heeft gehad met zowel bizarre als gedurfde rollen, en ik zou zeggen dat zijn optreden in De Sentinel is een mengsel van beide.
Om te beginnen speelt Meredith een vreemde huurder genaamd Charles Chazen, die in één scène feitelijk een verjaardagsfeestje voor zijn kat organiseert. In deze scène danst en zingt hij, maar er zit iets griezeligs in. Nou, het blijkt dat Meredith een inwoner van Hell is, en hij wil dat Alison zich bij hem voegt.
Het is eigenlijk best chill. Meredith is het grootste deel van de film uitbundig, maar er schuilt een duisternis in hem die onderaan op de loer ligt, waardoor dit een van Merediths meest unieke optredens is.
Er zitten een aantal werkelijk griezelige beelden in deze film
Wil je de engste scène in kennen De exorcist voor mij? Het is natuurlijk de spiderwalk-scène de trap af (die niet eens in de originele bioscoopuitgave zat). Hoe zit het? Het voorteken? Nou ja, het is duidelijk de “Het is allemaal voor jou!” scène, die ik hier niet eens zal posten. Voor Het kindje van Rozemarijn? Absoluut het “Wees gegroet, Satan!” scène.
Voor De Sentinel? Nou, er is eigenlijk niet één enkel moment dat ik griezelig vind, maar eerder een reeks griezelige beelden die me de hele tijd op scherp hielden. Er zijn bijvoorbeeld momenten waarop Alison hallucineert dat haar overleden vader nog leeft, en hij haar probeert aan te vallen, maar de scène zelf wordt op een manier getoond die zo onaangenaam en bizar is dat ik er de kriebels van krijg.
Er is ook het verontrustende optreden van Burgess Meredith, en de griezelige priester die uit het raam staart, zonder naar iets in het bijzonder te kijken (aangezien hij blind is), maar het kwaad overal om zich heen ziet, aangezien blindheid een eigenschap is van alle schildwachten, zoals we uiteindelijk leren.
Er is ook de climax van de film, maar dat brengt me bij mijn laatste punt, want echt eng is het niet. Het is eigenlijk behoorlijk beledigend, waar ik nu op in zal gaan.
De climax is echter nogal controversieel en is absoluut het slechtste deel van de film
Nog niet zo lang geleden schreef ik over een horrorfilm uit 1932 genaamd Freaksmet echte sideshow-attracties, zoals een man zonder ledematen, en een reeks kleine mensen. Het verhaal was controversieel omdat er gebruik werd gemaakt van echte circusfreaks, maar de kern van het verhaal ging over hoe dit echte mensen waren, en de echte monsters de mensen waren die hen probeerden uit te buiten. Het was eigenlijk behoorlijk vooruitstrevend in zekere zin.
Hoe kan het dan dat een film uit 1977 zo toondoof kan zijn? Omdat tegen het einde van de film de poorten van de hel opengaan en we worden begroet door enkele bewoners. Maar weet je wat de directeur, Michael Winner, besloot te doen? Hij besloot mensen met amputaties en handicaps te gebruiken om demonen uit de hel te vertegenwoordigen.
En, zoals, eww. Gewoon vies. Ik zeg natuurlijk niet dat mensen met een handicap of amputaties vies zijn. Ik zeg dat het walgelijk is dat deze mensen op een uitbuitende manier werden gebruikt, en het trekt mij absoluut uit de film als geheel.
Maar verder is de film best goed. Het is momenteel beschikbaar om te streamen via een Netflix-abonnement, dus bekijk het nu terwijl je kunt als het je interessant klinkt.
