Ik was niet op een geweldige plek toen ik het idee had voor mijn debuutroman, Stuur bloemen. Ik werd naar bed gestuurd met een auto -immuunziekte en omringd door verwaarloosde kamerplanten – elk lijken van blad leken een symbool – pathetische misvatting, zeker – van mijn zieke gezondheid.
Ik staarde het vat van maanden vrij, ik had voor het eerst in mijn volwassen leven een overvloed aan tijd. En het was in deze ziekelijke limbo dat ik begon na te denken.
Acht jaar eerder was mijn familie getroffen door diep verlies. Het gebeurde toen ik thuis was van de universiteit voor de zomervakantie. Na zes weken van onrust keerde ik terug naar mijn studie alsof de as van mijn leven niet op zijn kop was gezet. Pas bijna een decennium later, dat werd neergehaald door ziekte, had ik tijd om de ervaring te confronteren.
En dus, tussen ziekenhuisreizen en marathonsessies spelen SkyrimIk vroeg me af hoe verdriet mij en mijn familie had veranderd. Ik merkte de manieren op waarop het onze perceptie had gewijzigd. In het begin niet. In de onmiddellijke nasleep konden we niets anders bedenken dan de magnitudes -finaliteit van de dood.
Maar later zag ik hoe we elk berichten zochten van buiten de gravewhite veren, robins, flikkerende kaarsen. We zijn geen religieuze familie en toch, eenmaal boordevol, beschouwden we toeval als bewijs van een hiernamaals.
Magisch realisme heeft een lange literaire traditie als middel om verdriet te verkennen.
Magisch realisme heeft een lange literaire traditie als middel om verdriet te verkennen. Van Shelby Van Pelt’s Opmerkelijk heldere wezens aan Toni Morrison’s Geliefd, Het weerspiegelt hoe mensen omgaan met tragedie: ons verlangen naar betekenis, onze worsteling met vergankelijkheid en de manieren waarop we hoop cultiveren na verlies. Maar ik heb er niet voor gekozen om het na te streven vanuit een plaats van literaire vloeiendheid.
Het was intuïtief. Omdat terwijl ik in bed lag, mijn kamerplanten zien sterven en oude wonden openen, begon een verhaal te verschijnen. Of liever, een propositie. Ik vroeg me af hoe het zou zijn om te denken dat een kamerplant de reïncarnatie is van een overleden geliefde.
In Stuur bloemenFiona Reid is een getroffen klimaatactivist die precies dat gaat geloven. Aan het begin van de roman vinden we haar veel in de staat die ik was toen ik het idee had-zat in haar appartement, geïmmobiliseerd door verlies en niet in staat om voor haar kamerplanten te zorgen, die allemaal zijn bezweken aan een recordbrekende London Heatwave.
Maar wanneer een boom voor de deur verschijnt, voelt ze een sprankje hoop – het is de favoriet van haar dode vriendje. Ze sprenkelt zijn as in de grond en wordt wakker om te ontdekken dat de plant bloeit. Niet alleen dat – het kan praten.
Ik koos ervoor om de roman in de nabije toekomst in te stellen, toen de klimaatcrisis in het Westen is verslechterd, om mijn verkenning van verdriet van het persoonlijke naar het planetaire te verbreden. Toen ik begon Stuur bloemenprotestrechten waren zojuist in het VK geërodeerd (en blijft), waarbij klimaatactivisme in toenemende mate wordt gecriminaliseerd met elke versie die ik heb voltooid.
Ik zie nu de roman als een magische realistische allegorie die zowel de zwaartekracht van de klimaatcrisis weerspiegelt als het fantasierijke, mythische denken dat we het moeten onder ogen zien. Maar het kostte me een tijdje om daar te komen.
Toen ik tekende bij mijn uitgevers, moedigden ze me aan om dieper in het magische realistische genre te leunen. Maar ik merkte dat ik worstelde met hoe ik dat moest doen zonder weg te nemen van het punt dat ik probeerde te maken over klimaatverandering. Toen zei Jenna Gordon, mijn redacteur bij Verve Books,: “Om klimaatverandering op te lossen, hebben we al het magische denken nodig dat we kunnen krijgen.”
Het was een moment van echte duidelijkheid. Omdat klimaatverandering niet alleen een wetenschappelijk of politiek probleem is – het is een emotionele, existentiële crisis die van invloed is op hoe we ons verhouden tot de wereld en elkaar. Dus als magisch realisme ons kan helpen verdriet te verwerken, kan dit dan ook een vorm geven aan ecologisch verlies en de ongrijpbare manieren waarop we milieu -ineenstorting ervaren? En kan het op de een of andere manier ook antwoorden geven?
Toen wendde ik me tot mythologie. Fiona, die Schots is, voelde eerst de aantrekkingskracht om de natuur als kind te beschermen. Door reïncarnatie te aarden in de mythen van haar opvoeding, hoopte ik de hare te verdiepen, en de lezers, verbinding met het landschap en met de bredere natuurlijke wereld. Vroege Schots beoefende Celtic Druidry, een oude vorm van heidendom die werd gedefinieerd door een eerbied voor de natuur – “druïde” betekent “de eik kennen”.
Vanaf het begin van het schrijfproces had ik moeite om te landen op welke soort de huisplant zou moeten zijn. Eerst was het een vredeslelie, daarna een woestijn roos, maar geen van beide voelde zich goed. Pas toen ik begon met het onderzoeken van druïde mythologie dat ik de perfecte pasvorm ontdekte: de taxusboom.
In de oudheid waren taxusbomen krachtige symbolen van opstanding en beschouwden ze portals naar de ‘Otherworld’, waar geesten terug konden oversteken naar het land van de levenden. Ik realiseerde me dat, als Fiona’s vriendje zou terugkeren als een taxusboom, het magisch realisme zou combineren met deze culturele herinnering aan mythe, waardoor haar geloof in reïncarnatie werd verdiept.
Als je bedenkt dat onze eens heilige band met de natuur is vervangen door ongebreideld consumentisme en laatstadium kapitalisme, vraagt het zich af hoe de wereld zou zijn als we het contact met deze eerbied niet hadden verloren. Omdat het ons niet alleen afstemt van het lijden van de natuur, draagt het ook actief bij aan de ecologische crises waarmee we nu worden geconfronteerd.
In een interessante parallel wenden veel klimaatcampagnevoerders zich nu tot de wijsheid van inheemse volkeren, wiens eerbied voor de natuur centraal staat in hun geloofssystemen, en die altijd hebben geprobeerd in harmonie te leven met hun omgeving. Tegelijkertijd staan ze vaak aan de frontlinies van de ecologische crisis, of dat nu tegenover Loggers in de Amazone wordt gericht of vecht voor hun middelen van bestaan in het Noordpoolgebied.
De Wajapi -mensen, een inheemse groep in Brazilië, geloven dat dieren, bomen en de meeste planten menselijke ziel hebben en deel uitmaken van een onderling verbonden spirituele wereld. Hun welzijn is gekoppeld aan de gezondheid van het bos – zoals ons allemaal is – maar in tegenstelling tot de mensheid als geheel, maakt hun spirituele band met de natuur hen proactieve voogden.
Deze bewaarbenadering wordt gedeeld door vele inheemse volkeren, waaronder de Sungai Utik -gemeenschap van West -Borneo, die geloven: “Het bos is onze vader, het land is onze moeder, het water is ons bloed.”
Aan het einde van de roman geeft Fiona aan dat ze “lang geleden de logica heeft overgegeven” in het gezicht van de mysteries van de natuur. Ze is gegroeid om te beseffen dat “de aarde vol intriges is. Het bezit onverklaarbare magie.” Magisch realisme wordt niet alleen een hulpmiddel om haar verdriet te verkennen, maar een brug om de vastberadenheid van Fiona om de wereld te veranderen nieuw leven in te blazen, om “het leven genoeg lief te hebben om een toekomst voor te stellen waar we vrij zijn en het land vrij is en beide zijn symbiotisch.”
Ik geloof dat om de ecologische crisis op te lossen, we de logica en onze ‘moderne gevoeligheden’ moeten overgeven en weer een gevoel van ontzag moeten omarmen in de wonderen van de wereld.
Naarmate de klimaatverandering versnelt en de urgentie groeit, worden we geconfronteerd met de noodzaak om opnieuw contact te maken met de natuurlijke wereld, om aantekeningen te maken van inheemse gemeenschappen waarvan de spiritualiteit centraal staat in hun verdediging van de natuur. Ik geloof dat om de ecologische crisis op te lossen, we de logica en onze ‘moderne gevoeligheden’ moeten overgeven en weer een gevoel van ontzag moeten omarmen in de wonderen van de wereld.
Misschien kunnen we dan beginnen met het herstellen van onze verbroken verbinding met planeet Aarde en uiteindelijk in zijn beste belang handelen.
______________________________
Stuur bloemen Door Emily Buchanan is beschikbaar via Park Row Books.
