Hier is hoe je een hitstuk schrijft in 2025. Stap 1: Roep een Phantom -dreiging op. Stap 2: Verf dissenters ermee. Stap 3: Stijl jezelf de culturele chemicus en mengt het tegengif voor een gif dat je hebt gebrouwen.
De Bijbel volgens christelijke nationalisten (Chalice Press, 128 pp.) Volgt dit playbook perfect. De auteur presenteert een “exposé” van gevaarlijke religieuze extremisten. In werkelijkheid is het een officier van justitie tegen gewone christenen die de Bijbel serieus nemen.
De minachting druppelt elke zin van de eerste pagina af. Conservatieve christenen zijn niet alleen verkeerd. Het zijn gevaarlijke samenzweerders die de ondergang van Amerika uitzetten.
De centrale claim van het boek klinkt alarmerend: “Christian Nationalisten” bewapent de Schrift voor autoritarisme. Ze bevorderen racisme en onderdrukking door bijbelse interpretatie. Amerika wordt geconfronteerd met een theocratische overname.
De auteur, Brian Kaylor, een baptistenminister met een doctoraat in politieke communicatie, speelt een goedkope truc. Hij definieert nooit “christelijke nationalist”, waardoor hij gewelddadige extremisten in staat stelt met je Methodisten -buurman die toevallig Republikeins stemt. Verbonden apologen worden gemengd met voetbalkoeders die schoolgebed ondersteunen. Het vage label wordt een wapen tegen iedereen die traditionele christelijke opvattingen heeft.
Deze opzettelijke verwarring dient een doel. Waarom specifieke theologische argumenten aangaan als je tegenstanders als wilde fascisten kunt schilderen?
De benadering van het boek voor afwijkende meningen onthult zijn ware aard. Pro-life belangenbehartiging wordt ‘blanke supremacistische theologie’. Ondersteuning van religieuze vrijheid signaleert ‘dominionistische plotten’. Vragen over de immigratie van open borders bewijst uw extremistische referenties.
Deze ingrijpende generalisaties beledigen miljoenen trouwe christenen. Verre van overheersing te zoeken, willen de meeste gewoon bijbels leven. Ze brengen gezinnen op, dienen gemeenschappen en stemmen op hun geweten. Maar in de wereld van deze auteur zijn het crypto-autoritariërs. Christenen die bijbelse definities van huwelijk en geslacht bevestigen, worden geschilderd als door angst aangedreven bigots.
Kaylor verwerpt theologisch geweten als politieke manipulatie en negeert de realiteit dat veel gelovigen deze overtuigingen tegen persoonlijke kosten houden. Ze verliezen banen, worden geconfronteerd met rechtszaken en verdragen sociaal ostracisme. Hun “onverdraagzaamheid” kost hen vaak veel. Maar het erkennen van goede trouw zou het verhaal compliceren. Het is beter om het ergste aan te gaan met je tegenstanders.
De geschiedenisles van het boek volgt vergelijkbare patronen. Het kiest afleveringen waar christenen zich slecht gedroegen. Slavernij apologetiek en segregatietheologie krijgen zware dekking. Deze zonden waren echt en schandelijk.
Maar waar is de context? Waar is de balans? Christenen leidden ook de Abolitionistische zaak. Ze bouwden de ondergrondse spoorweg met hun eigen handen. Ze marcheerden in Selma en stonden aan de frontlinie van burgerrechten. Eeuwenlang leidden evangelische opwekkingen aanleiding tot bewegingen voor sociale hervorming, geletterdheid, onderwijs en zelfs de strijd tegen armoede. Het wissen van die erfenis is een schadelijke vorm van propaganda.
Dit eenzijdige account grenst aan historische wanpraktijken. De zonden van sommigen wennen om het geloof van allemaal te beschuldigen. Complexe geschiedenis wordt een eenvoudig moraliteitsverhaal. Theologisch gezien blijft de verloving ondiep en polemisch. De auteur behandelt de Schrift zoals politieke munitie in plaats van Gods Woord, en passages worden geïnterpreteerd door moderne identiteitspolitiek.
Christenen die in bijbelse autoriteit geloven, worden selectief letterlijk. Maar dezelfde lading is van toepassing op de interpretatieve keuzes van de auteur. Iedereen leest de Schrift door wat lens. De vraag is welke lens de waarheid dient.
Het boek reserveert speciale minachting voor patriottisme vermengd met geloof. In Kaylor’s Tell, til de Amerikaanse vlag op en je zwaait echt met een rode. Christenen die hun land koesteren tijdens het zoeken naar bijbelse verbetering worden gebrandmerkt als gevaarlijk.
Dit creëert een onmogelijke standaard. De enige ‘goede’ christenen zijn degenen die hyperprogressieve politiek weerspiegelen. Alle anderen sluit zich aan bij de theocratische samenzwering. Een dergelijk moreel absolutisme weerspiegelt het extremisme dat het boek beweert zich te verzetten. Dit argument vervreemdt niet alleen conservatieve christenen, maar modereert dat zowel het geloof als de burgerbetrokkenheid waarderen. Het schildert miljoenen Amerikanen als vijanden van democratie voor de misdaad om de Schrift serieus te nemen.
Ja, sommige mensen misbruiken de Schrift voor politiek gewin en Amerika heeft een eerlijk gesprek nodig over geloof en politiek. We hebben wijsheid nodig over de publieke rol van het christendom. In plaats daarvan geeft dit boek ons tribale oorlogvoering gekleed in voetnoten. We krijgen demonisatie vermomd als analyse. We krijgen een divisie wanneer Unity ieders belangen dient. Pastors die bijbelse moraliteit prediken, worden verdachten. Ministeries die maatschappelijke problemen aangaan, worden geconfronteerd met controle. Kerkleden die op hun waarden stemmen, krijgen het label bedreigingen. Volgens dit boek is de enige veilige christen stil.
