Volledige openbaarmaking: ik verdedig de veiligheid van Detroit Lions, Brian Branch.
In de jaren negentig bespotten quarterbacks niet, zoals Patrick Mahomes deed toen hij een haastige touchdown scoorde voor Branch, die stopte omdat hij gestraft zou zijn omdat hij de spreekwoordelijke handschoen op de marketinglieveling van de NFL had gelegd. Mahomes wees en boog vervolgens in zijn richting, iets wat je Troy Aikman of Jim Kelly of Phil Simms of welke andere quarterback uit de jaren 90 dan ook nooit zou zien doen, want als ze dat zouden doen, zouden ze hun kaak gebroken hebben (of erger) in de volgende serie, door mensen als Charles Haley of Lawrence Taylor. De NFL van de jaren negentig was een gewelddadig maar zelfregulerend ecosysteem waar onzin werd gesproken, maar sterk werd gereguleerd door vergelding.
Snel vooruit naar het einde van de voetbalwedstrijd van zondagavond. Branch, ongetwijfeld nog steeds rood van de adrenaline, besloot de hand van de quarterback die hem uitdaagde niet te schudden. Dat is prima. Ik heb ervoor gekozen om in mijn carrière niet veel handen te schudden. Als een man stijlvol en cool is, krijgt hij een handdruk en een knuffel. Als hij dat niet is, doet hij dat niet. Dat is prima. Dit is geen pee-wee league met zijn wettelijk vastgelegde handdrukregel. Chiefs wide receiver Juju Smith-Schuster nam aanstoot aan Branch’s gebrek aan handdruk en begon naar hem te kauwen – waarschijnlijk met behulp van woorden die niet geschikt waren om in WORLD Opinions te worden gedrukt. Branch sloeg hem vervolgens op zijn gehelmde kaak.
Dit is in de voetbalwereld de definitie van geen probleem. Niemand raakte gewond en iedereen was in orde.
Maar de pratende hoofden van de NFL (waaronder enkele oud-spelers) spraken erover alsof Branch inbrak in het huis van Smith-Schuster, zijn hond neerschoot en zijn bank in brand stak. Woorden als ‘verontwaardiging’ en ‘onaanvaardbaar’ werden gebruikt omdat de NFL fans (belangrijk) en gokkers (belangrijker) probeert te overtuigen dat het product dat ze verkopen is opgeschoond en schoon en onder controle wordt gehouden door de nu steroïde gekken die zebrastrepen dragen en af en toe de juiste beslissingen nemen, tenzij de Chiefs spelen. Maar voetbal is een gewelddadig spel, gespeeld door gewelddadige mannen die het weten precies waarvoor ze zich aanmelden als ze zich aanmelden om het te spelen. De beloningen zijn aanzienlijk, maar de risico’s ook.
Te weten: de NFL rond 2025 zou hard optreden tegen ’treiteren’, wat de reden is dat je favoriete brede ontvanger soms een straf tegen hem krijgt als hij een signaal geeft voor een eerste down in het gezicht van een verdediger, maar als je favoriete brede ontvanger (om de een of andere reden) Juju Smith-Schuster is die over Branch’s buikliggende lichaam stapt nadat hij hem heeft geknipt tijdens een run in het vierde kwart (een non-call), zal er geen straf zijn (voor de clip of de bespotting). Het punt is dat het moeilijk is om treiteren te definiëren in een ecosysteem dat wordt aangedreven door geweld en adrenaline.
De hedendaagse NFL-games worden gekenmerkt door discussies over wat een late treffer is, wat helm-op-helm-contact is, en wat ‘ruwheid’ noodzakelijk is en welke ‘onnodig’. Travis Kelce zeurt om een strafschop bij elke pass waarin hij geen vangbal krijgt. Voor de duidelijkheid: je hebt dit nog nooit van Mark Bavaro gezien: wie is alles wat je wilt dat je zoon is als je zoon tight end speelt, omdat we diep van binnen weten dat er een goede en een verkeerde manier is om dingen te doen, en we voelen ons aangetrokken tot jongens die de dingen goed doen. Ondanks onze geërfde en totale verdorvenheid zijn we ook naar Gods beeld geschapen en vinden het leuk als jongens dingen goed doen op het veld. Een deel van het doorgeven van de cultuur is het onderwijzen van deze dingen aan onze zonen.
We zijn het stoïcisme kwijt. We hebben klasse verloren. We zijn kwijtgeraakt wat je bewonderde aan Troy Aikman, iets in de trant van “man, die kerel krijgt een pak slaag en klaagt er nooit over.” Dit is bewonderenswaardig en cool bij een man, omdat het leven je genoeg kansen biedt om klappen te krijgen, en genoeg keuzes om op te geven of door te gaan. We bewonderen de jongens die doorgaan en willen dat onze zonen hetzelfde doen.
Als voetbal goed werkt, zoals hockey, reguleert het zichzelf. Als je bijvoorbeeld mijn quarterback goedkoop hebt neergeschoten, kun je beter de rest van de wedstrijd je hoofd op de draai houden, want ik kom achter je aan. Vroeger begreep iedereen dat, omdat voetbal een laatste, mooie segment van de samenleving vormde waar mannen zelf problemen konden oplossen zonder focusgroepen, commissies en adviseurs.
Maar nu hebben we scheidsrechters op het gebied van Anadrol-50-cycli, die het voor ons proberen vast te leggen, maar meestal falen. Het spel wordt daardoor gradaties minder leuk.
Rust lekker uit, Brian Branch. Ik heb het erger gedaan.
