Omar Hamad is een Palestijnse schrijver en apotheker getuige van genocide in zijn huis van Gaza. Hij schrijft over gestolen liefde, veiligheid en vrede, en de realiteit van het leven ter plaatse.
*
Ik loop op blote voeten op de sintels van oorlog, draag in mijn rechterhand mijn gescheurde schoen en in mijn linker mijn pen, om de reis van het leven van deze schoen te schrijven – nu niet in staat om met mij de weg voort te zetten, alsof het leven me met gewichten belasten die ik niet kan verdragen.
Nu loop ik met niets. Ik loop door een boek dat niets anders weet dan verdriet, de pagina’s gevuld met lijnen van onderdrukking en onrecht, terwijl stilte ons vastgrijpt, zijn pagina’s zwaar van het geschreeuw van moeders, de tranen van kinderen en de angst van vaders. Ik zoek zorgvuldig naar de betekenis van hoop en vind er geen, naar de betekenis van liefde en vind er geen.
Dit verlangen naar mijn bibliotheek vermoordt me – het verlangen naar die van Elif Shafak De veertig regels van liefdevoor Rumi’s Kwatrijnenhet verlangen naar mijn pen en inktwell, waar ik de pen dompel om hem te laten druppelen letters doorweekt in spirituele romantiek en liefde.
En tussen elk boek waren de planken versierd met chrysanthemums en anemonen. Mijn bibliotheek was als een paradijs – ik zou reizen en door zijn boeken varen om wijsheid te grijpen en het zelf dat ik was vergeten sinds de eerste dag dat ik werd gedwongen om het lezen te verlaten en werd gebonden aan het schrijven van bloed, tranen en vergeten overblijfselen.
En hier ben ik nu, loop over een doorboorde herinnering – elke stap doet een oude pijn nieuw leven, elke blik achter me als een telefoontje van een tijd die ik onder het puin begroef. Ik heb ooit met inkt geschreven, vandaag schrijf ik met as. Ik heb ooit rozen uit de taal geplukt, vandaag verzamel ik alleen doornen die over wonden ontspruiten die nooit genezen.
Ik schrijf, dus ik vergeet niet … vergeet niet hoe het huis eruit zag voordat het in een grafsteen werd, vergeet niet dat het gelach van mijn zus nog steeds aan de muren van mijn geheugen vastklampt, vergeet het gezicht van mijn moeder niet terwijl ze ons bord met haar gebeden voor ons bedekte, en vergeet die nacht niet wanneer alles instortte wanneer alles instortte – behalve mijn pijn. Vandaag loop ik omringd door een enorme leegte – een leegte die alleen kan worden gevuld door de stemmen van degenen van wie ik hield … die weg zijn. Ik loop met de herinnering aan een gescheurde schoen, een kreunend hart, onafgemaakte teksten en een jeugd die bungelt van het dak van een tent, wachtend op de tijd om te passeren, op thuis om terug te keren, voor de kanonnen om stil te vallen.
Misschien zal ik schrijven – niet om de pijn onsterfelijk te maken, maar om te zeggen dat we hier waren … liefhebben, dromen, planten, tekenen, zingen, lezen, schrijven … voordat ons leven werd gereduceerd tot een passerend nieuwsbulletin of een koude politieke verklaring.
En ik zal blijven schrijven, tot de laatste druppel inkt … of bloed.
Er is een crowdfunding -campagne opgezet voor Omar en zijn familie. Je kunt hier doneren.
