Mijn vrouw Jennifer en ik zijn Canadezen. We hebben 29 van de afgelopen 34 jaar in de VS gewoond. We kwamen 23 jaar geleden naar Virginia om journalistiek te onderwijzen aan het Patrick Henry College en voelen ons erg gezegend om hier te zijn. We houden van onze kerk. Onze dochter en haar familie wonen in de buurt. Het is moeilijk om je voor te stellen dat ze bewegen. Dit is thuis.
Maar als ik terugga naar West -Canada om familieleden te bezoeken, voel ik nog steeds die sleepboot. Ik mis zelden de sneeuw. Ik mis de grandeur van de Rockies en het uitzicht vanuit het oude areaal van mijn ouders. Het valt me echt op als ik Walmart binnenloop of onze voormalige kerk bezoek. Ik hoor mensen klagen over de liberalen in Ottawa en de verliezende reeks van de Calgary Flames, en ik denk bij mezelf: “Dit zijn mijn volk.”
Ik kreeg datzelfde gevoel een paar jaar geleden toen ik een bijeenkomst bijwoonde voor het hele wereldpersoneel in Asheville, NC dat ik sinds 1999 parttime met de wereld had gewerkt en onlangs een 22-jarige run had beëindigd als e-mailbag-editor. Destijds deed ik enkele verhalen voor World Radio.
Die eerste ochtend toen ik de vergaderruimte binnenliep waar het hele personeel verzamelde voor een devotionele, keek ik om me heen en dacht: “Dit zijn mijn mensen.”
Als je bij je mensen bent, kun je jezelf zijn. Je deelt interesses en een manier van denken en praten. Mensen zijn het hier niet mee eens of dat, en soms zelfs ruzie, maar we zijn allemaal in hetzelfde team. We hebben een gemeenschappelijk begrip over wat belangrijk is en waarom. En als je met mensen bent die ook geloof in Christus delen – nou ja, dat is niet alleen speciaal. Dat is eeuwig.
Ik had een geweldige tijd bij die retraite. We zaten rond en spraken over christelijke journalistiek. We herinnerden ons hoe Joel Belz’s visie, wijsheid, vastberadenheid en geloof hem in 1986 leidde tot het vinden van World Magazine. En we spraken over wat het betekent om journalistiek te doen met een bijbels perspectief.
Na 30 jaar te hebben gedaan en les te geven aan journalistiek, vertel ik mijn PHC -studenten: de taak van de journalist is om de wereld duidelijk te zien en vervolgens de verhalen te vertellen die andere mensen helpen het ook duidelijk te zien. “Honderden mensen kunnen praten voor iemand die kan denken, maar duizenden kunnen denken voor iemand die het kan zien”, schreef de 19e-eeuwse Britse kunstcriticus John Ruskin. “Duidelijk zien is poëzie, profetie en religie, allemaal in één.”
De Bijbel is de enige gezaghebbende bron van belangrijke waarheden over God, de mensheid en de realiteit. We hebben het nodig om de wereld duidelijk te zien. Daarom kan een verslaggever de hele waarheid over deze wereld alleen vertellen voor zover hij zijn of haar rapportage en schrijven vormt.
Daarom is journalistiek een nobele en diepe bijbelse roeping. Om het trouw te doen, vereist de gaven van de verhalenverteller, historicus, filosoof, theoloog en soms wetenschapper of econoom. Journalistiek is belangrijk, want om terecht te leven moeten we de wereld eerst duidelijk zien. We moeten de tijden begrijpen waarin we leven, de cultuur die onze verbeelding vormt, en de mensen die God roept om te dienen en lief te hebben. Onze buren.
Net als Israël in Babylon, worden christenen geroepen om het goede te zoeken van de stad waaraan we zijn verbannen. We weten dat we een leven hebben dat verder gaat. We zijn eerst burgers van de hemel, maar we zijn allemaal op veel verschillende manieren geroepen om onze buren nu te dienen. We begrijpen dat het politieke rijk erg belangrijk kan zijn en vaak is, maar het is niet ultiem.
Christenen worden verondersteld zout en licht te zijn. We willen de beste delen van onze cultuur – van de westerse beschaving zelf – behouden en verdedigen – maar we maken nooit papier over de zwakke punten en mislukkingen. We moeten de waarheid vertellen.
Dat is al meer dan 40 jaar ’s werelds aanpak. Het resoneert diep met mij. Dus toen Nick Eicher en Kevin Martin afgelopen herfst belden om te praten over enkele nieuwe rollen met de wereld, probeerde ik het cool te spelen.
Natuurlijk, laten we het erover hebben, zei ik.
Maar van binnen dacht ik: “Dit is geweldig.”
Nu als hoofdredacteur van wereld- en uitvoerend redacteur van World Magazine, kan ik veel van mijn tijd met mijn mensen doorbrengen. Ze zijn de verslaggevers, redacteuren en producenten die deel uitmaken van wat ik denk dat de beste christelijke nieuwsorganisatie ter wereld is. Controleer de masthead op pagina 4 van de gedrukte editie. Je hebt ze allemaal gelezen en gezien en gehoord. Ik ben vereerd om hen te helpen Christus te eren in hun journalistiek.
Ik ben nog meer gezegend dat we bij World News Group u, onze lezers, luisteraars en kijkers kunnen van dienst kunnen zijn. We vertellen echte verhalen zodat je in geloof de roepingen kunt leven die God in je leven heeft geplaatst. Jij bent onze mensen. En ik hoop dat je ons als je mensen beschouwt.
