Afbeelding van Zuid -China Morning Post Op YouTube
Eind juni stond een heel stadsblok in Shanghai op en liep terug naar huis.
8,270-ton Shikumen-stijl, bakstenen rijen huizen gebouwd in de jaren 1920, alle 43.380 vierkante voet van de binnenplaatsstenen naar de tegels op het dak, wandelden 300 voet naar huis op 432 robotvoeten. Het project begon twee jaar geleden, toen een bouwbedrijf zelfgeleide boorrobots onder het Huayanli-complex ontketende om puin en vuil te graven via duizenden voet transportbanden en ruimte te maken voor de honderden hydraulische voeten, die elk tien ton kunnen opheffen. Eenmaal op zijn plaats, verhuisden de lopende robots Huayanli 33 voet per dag, of 0,0003 mijl per uur, naar het westen en vervolgens naar het noorden, als een ridder in schaak. Met het blok veilig opzij gestopt, werd een winkelcentrum op meerdere niveaus, parkeerplaats en metrostation gebouwd onder de foundation van het blok, voordat het originele stadsblok een reis van drie weken om terug te schudden en zich op zijn plaats te laten zakken.
Ik kwam de conclusie tegen tot dit duizelingwekkende verhaal over de uitstekende bldgblog van Geoff Manaugh, waar hij de romanistische sprong neemt om zich voor te stellen wat een ambulante stad impliceert. Hij stelt gebouwen voor die “flitsende overstromingen kunnen ontwijken” en dansstructuren waarmee “demente keizers nodig zijn die al hun gebouwen van hun rechtbank mobiel moeten zijn, met choreografen op stedelijke schaal die uitgebreide verjaardagsfetes van architecturale dressuur ontwerpen.” Hij voorspelt ook een futuristische overval op grote schaal, Grand Theft Arch. Waarom zou je de kluis voor de bank beroven als je de bank van het blok kunt beroven? (Als je dat niet hebt gedaan, bekijk dan Manaugh is uitstekend Een inbreker gids voor de stad.)
Maar dit soort dingen is meer dan alleen een geweldig uitgangspunt; Mijn fascinatie voor dit verhaal herinnerde me aan waarom ik van literatuur hou. Het kijken naar een stad opstaan is net zo opwindend als het lezen van een geweldige zin. Een boek kan hervormen hoe we de wereld zien, zoals en afterimage in onze netvlies worden verbrand. Het ervaren van de meest solide dingen die je je op kleine voeten denkt, is griezelig, het is subliem. Aan de Burkean Sublieme angst en plezier afgeleid van ‘geluid en luidheid’, ‘plotselingheid’ en ‘het kreten van dieren’, zou ik ‘stadsblokken wandelen’ toevoegen.
Het sublieme is echter gecodeerd met angst. Een zwervende stad kan gemakkelijk een nachtmerrie zijn: een huis dat een wapen kan zijn, of je achtervolgt, of zoals Manaugh zich voorstelt, van je gestolen. Zelfs de ware feiten van dit bouwproject zijn gruwelijk als je het vertellen verplaatst. Stel je voor dat je terug naar je huis gaat en het precies hetzelfde vindt, op exact dezelfde plek, maar wetende dat het ergens in je afwezigheid is gegaan en dat er iets nieuws en gigantisch onderaan kronkelt. Uitvinding is niet inherent altruïstisch of zelfs optimistisch.
Architectuur stelt, zoals geweldige literatuur, een andere wereld voor en probeert het zich te realiseren in woorden, of op papier, of in steen en baksteen. Ze delen de impuls van iets zoals het is en stellen zich voor hoe het zou kunnen zijn. Het is het “wat als” achter elk goed verhaal.
Een van de ingenieurs in Shanghai beschreef de constructie -uitdaging als een Huarong Dao schuifblokpuzzel. Die beschrijving van speelsheid op grote schaal is de vreugde van het lezen van een goed vervaardigde roman en het zien van de puzzelstukjes op bevredigende en verrassende manieren meegaan. Het werk vereist het verschuiven van uw lens: wat als we dit oude blok in een 21e -eeuwse Baba Yaga Hut veranderen?
En natuurlijk kan de onmogelijkheid van een technische uitdaging vergelijkbaar zijn met de uitdaging om te schrijven. Tegenover een lege pagina is alsof je wordt gevraagd om een stadsblok op te tillen.
Dit hele ding is fascinerend. Als we in een wereld wonen waar een stadsblok een langzame duizendpoot kan worden die langs zijn huis kruipt, wat is er dan nog meer mogelijk?
